سال هاست که مدیران اجرایی کشور بدون آنکه پاسخگوی مسائل و عملکرد ریز و درشت دوره مدیریتی خود باشند، می آیند و می روند. کسی هم سوالی نمی پرسد و تمایلی هم به پاسخگویی وجود ندارد. بر این قاعده، مدیریت و انتصابات مدیریتی می شود دکان بعضی ها و هشتک فلان بعضی های دیگر. این روند ادامه پیدا می کند تا اینکه یک چالش و رویداد خاصی اتفاق بیفتد. تجربه نشان داده که در غالب موارد چند مادر مرده آخر زنجیره وقوع حادثه را قربانی می کنیم و پرونده برای همیشه بسته می شود. حال که دادستانی قصد ورود به پرونده سیل مشهد را دارد ، از دادستان کل کشور تقاضا داریم، سوعملکرد مدیران شهری و شهرداران از بیست سال اخیر در شهر مشهد( ناحیه تخریب شده و متاثر از سیل)، مورد واکاوی قرار گیرد و برای کمک به نهضت تازه آغاز شده حرفه ای کردن مدیران در گام دوم انقلاب، با هیچ مدیر طلایی و غیر طلایی مماشات ننموده و تعارف نکنند. بالاخره کشور باید از یک جا استارت مدیریت حرفه ای خود را بزند.

برخی از منتقدین معتقدند که علت تمایل بالای سد سازی در کشور را باید در ابعاد اقتصادی ایجاد این پروژه‌ها و تامین منافع برخی از درصد بگیر‌ها و شومن‌های سیاسی جستجو کرد. مهدی معتق، استاد دانشگاه لایبنیتز هانوفر و مرکز علوم تحقیقات زمین آلمان می‌گوید که ایران بیش از ۴۰ درصد منابع آب سطحی خود را در دهه‌های گذشته از دست داده است. اینجا با نوعی تناقض روبرو هستیم. شما مثلا ۱۰۰ سد ساخته‌اید و حداقل باید منابع آب سطحی شما افزایش یابد. ولی مطالعات می‌گوید شما ۴۰ درصد منابع آب سطحی خود را از دست داده اید.